Siostry i Bracia, Drodzy Diecezjanie!
Rozpoczynamy kolejny Adwent, a zarazem nowy rok duszpasterski pod hasłem „Wierzę
w Kościół Chrystusowy”. Wiara rozpoczyna się od osobistego spotkania człowieka
z Bogiem. Miejscem dwóch decydujących spotkań w historii zbawienia jest sala Wieczernika
w Jerozolimie. Tam nasz Pan ustanowił Eucharystię i stał się dla nas Chlebem Życia. Ponownie zgromadził swoich uczniów w Wieczerniku, aby oczekiwali na światło i moc Ducha Świętego. Apostołowie czekali, modląc się wytrwale i jednomyślnie (por. Dz 1,14). Na tej modlitwie trwała
z nimi Maryja, Matka Jezusa, która z woli Zbawiciela, stała się również Matką wszystkich Jego uczniów.
Maryja jako nasza Matka staje się najlepszym przewodnikiem na drogach wiary. Pokazuje nam Jezusa i uczy nas zaufania do Niego. To o Niej Sobór Watykański II powiedział, że jest pierwszym wzorem Kościoła w wierze, miłości i w doskonałym zjednoczeniu z Chrystusem (por. KK 63). Historia wiary Maryi przekazana przez Ewangelię rozpoczyna się Jej odpowiedzią na propozycję Boga, że stanie się Matką Zbawiciela świata. Bóg czyni to z pełnym szacunkiem wobec Maryi
i poszanowaniem Jej wolności. Maryja odpowiadająca Bogu: „Jestem służebnicą Pana; niech mi się stanie według twego słowa” (Łk 1,38), jest wzorem Kościoła otwartego na działanie Ducha Świętego i gotowego, by pójść za Bożym wezwaniem.
Bracia i Siostry!
Przed sześcioma laty rozpoczęliśmy w naszej diecezji synod, który stał się czasem uważnego wsłuchiwania się w głos Ducha Świętego. Poszukiwaliśmy odpowiedzi na zasadnicze pytanie: „Co Duch Święty mówi dzisiaj do naszej diecezjalnej wspólnoty?”. Opatrznościowo, zakończenie synodu zbiegło się z jubileuszem 50-lecia naszej diecezji. Ta droga była etapem, który miał ożywić nasze serca. Dzisiaj dziękuję wszystkim Siostrom i Braciom zaangażowanym w dzieło synodu, zwłaszcza tworzącym parafialne zespoły synodalne, a także członkom komisji i uczestnikom sesji synodalnych.
Nasz diecezjalny synod rozpoczęliśmy w sposób, w jaki należy zaczynać wszystkie dzieła
w Kościele Jezusa Chrystusa, od ożywienia wiary wszystkich, którzy czynnie włączyli się
w tworzenie wspólnot synodalnych. Od początku mieliśmy świadomość – i oby ona udzieliła się teraz całej naszej diecezji, że: „Chrystus nie jest tym, co o Nim mówię, ale tym, jak Nim żyję. Chrystus to nie moje słowa, ale to, co z Niego płonie we mnie” (Ermes Ronchi).
Ten owocny czas uwieńczyliśmy koronacją naszej Skrzatuskiej Piety. Korony, które przygotowywaliśmy przez rok jubileuszowy 50-lecia naszej diecezji, powstały mocą naszej wiary
i miłości do Jezusa i Maryi, na modlitwie uwielbienia Boga i modlitwie wstawienniczej za naszych bliźnich. Tworzyliśmy je troską o pogłębienie naszej wiary, pełniejszym zaangażowaniem w życie Kościoła i czynami miłosierdzia wobec potrzebujących.
Synod postawił naszą diecezjalną wspólnotę przed niezwykle ważnym pytaniem: Co należy czynić, aby pomóc nam odkrywać w wierze piękno Ewangelii i wartość życia z Bogiem? Na to pytanie ciekawie odpowiedział jeden z najwybitniejszych teologów XX wieku, Yves Congar: „Trzeba tworzyć miejsca modlitwy, miejsca, w których Bóg jest dotykalny”. Takim miejscem dla naszej diecezji od prawie 450 lat staje się sanktuarium w Skrzatuszu. To dzięki Wam, Siostry i Bracia,
i Waszej miłości do Jezusa i Maryi, która wyraża się coraz liczniejszymi pielgrzymkami, modlitwami i ofiarami, sanktuarium w Skrzatuszu staje się coraz bardziej duchowym centrum naszej diecezji.
Drodzy Siostry i Bracia!
Przed nami kolejny ważny etap: wprowadzenie w życie naszej diecezji postanowień synodu. Mając w pamięci pozytywne doświadczenie jego duchowego rozpoczęcia, które wiązało się
z uczestnictwem w rekolekcjach, dniach skupienia, zamyśleniu i modlitwie otwierających nas na działanie Ducha Świętego, powierzamy wstawiennictwu naszej Pani Skrzatuskiej całą naszą diecezję. Od pierwszej niedzieli Adwentu, przez następne lata, Maryja obecna w znaku Skrzatuskiej Piety, będzie nawiedzać nasze parafie, kościoły i kaplice. Tak jak przyszła do Elżbiety, przynosząc jej Jezusa, tak dziś przynosi Go nam. Ewangelie przekazały nam opis Jej nawiedzenia w domu św. Elżbiety. To spotkanie i przychodzący w nim Jezus wywołało wielką radość Elżbiety i Maryi. Módlmy się do Ducha Świętego i przygotujmy serca na to, aby nasze spotkanie ze Skrzatuską Panią wywołało w nas zdziwienie i zachwyt, których doświadczyła św. Elżbieta wypowiadając słowa: „Czemu zawdzięczam to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?”. Pobyt Maryi w domu krewnej stał się okazją nie tylko do modlitwy uwielbienia Boga, ale i do pokornej służby wobec czekającej na narodzenie Jana Chrzciciela żony Zachariasza. Modlitwa zaowocowała posługą miłosierdzia.
Teraz Pani Skrzatuska, Matka Miłości Zranionej i Naszej Nadziei, w znaku Skrzatuskiej Piety przybędzie do nas podczas peregrynacji również jako Niewiasta Wieczernika. W naszych parafialnych wieczernikach zgromadzi nas – tak jak Apostołów – na modlitwie, przygotowując nasze serca na światło i moc Ducha Świętego. Zapraszam więc wszystkich diecezjan, kapłanów, osoby życia konsekrowanego, katechetów i wszystkich wiernych do wspólnej modlitwy, sakramentów, nabożeństw razem z Maryją podczas peregrynacji Skrzatuskiej Piety.
Drodzy Diecezjalnie, życzę Wam ducha Adwentu, który jest otwarciem serca i oczekiwaniem na przyjęcie Pana. Niech ta postawa adwentowego oczekiwania trwa w nas w czasie peregrynacji, abyśmy w tym duchu i z otwartym sercem przyjmowali Jezusa i Maryję w naszych parafiach
i świątyniach. Pozwólmy, aby Maryja wzięła nas za rękę i poprowadziła do Jezusa, byśmy z całym zaufaniem powierzyli Mu nasze życie, na które składają się smutki i radości, rozczarowania
i nadzieje, przegrane i zwycięstwa. Zaprośmy też nasze Siostry i naszych Braci, którzy osłabli
w wierze i nie doświadczają już bliskości Boga. Wierzę, że Maryja leczy zranioną miłość i uczy, jak ufać Bogu w trudnych momentach życia.
Niech Bóg Was wspiera i Wam błogosławi.
Wasz biskup
+ Edward Dajczak
Biskup Koszalińsko-Kołobrzeski
